Gün yok ki genç ölüm haberini almayalım. Nedeni; kaza olabilir, terör olabilir, cinayet olabilir, hastalık olabilir, intihar olabilir. “Allah’tan gelmiş, kaderi böyleydi” deyip kendimizi teselli ediyoruz. Elbette bazı nedenlerinin önüne geçilemez, ama bazı nedenlere biz mi neden oluyoruz? Olaylara seyirci mi kalıyoruz? Hata toplumun mu? Hata bireysel mi? Hata idarenin mi? Hata ailenin mi? Hata yönetimin mi? Hata devleti yönetenlerin mi? Hata en yakın amirin mi? Hata bireyin kendisinin mi?  Elbette her birimiz kendimize düşen payın farkına varırsak yapacağımız hata azalabilir. Hatalarımızdan birisi, çevremizdeki insanların karşılaştıkları bazı olumsuz olaylara toplum olarak kayıtsız kalmamızdır.

Sanırım kargo firmaları ile muhatap olmuşsunuzdur. Özellikle elektronik ticaret, yani internet üzerinden alış veriş başladıktan sonra çok daha sık kullanır hale geldik. Yoğunluğa cevap verebilmesi için kargo firma çeşitliği ve şube sayısı arttı. Bütün bunlara rağmen kargo firmaları ile sıkıntı yaşamayan kimse ya yoktur ya da çok azdır.

Kargo ile sıkıntılar elbette farklılık gösterse de aynı sıkıntıları yaşayanlar da azımsanmayacak kadar çoktur. Kendi yaşadıklarım ve ofiste sıra bekleyen müşterilerin söylenmelerinden kesitler vereceğim,  bilmem bana katılır mısınız?

Herkes biliyor ki ürün sanal mağazadan alınınca internet üzerinden takibi yapılabiliyor. Ne zaman çıktı? Kargo nerede? Kargo dağıtıma çıktı mı?… Buraya kadar işlem sıkıntısız… Peki, sonra ne oluyor?

Doğu ve Güney Doğu Anadolu Bölgelerindeki bazı illerde televizyon yayınları 1973-1974 yıllarında haftada iki veya üç gün paket yayın yaparak yayına başlamıştı. O zaman her evde televizyon bulunmazdı. Her evde olmayışı, genelde ekonomik sıkıntıdan kaynaklanmıyordu. Televizyon ihtiyaç olarak düşünülmüyordu. Hatırlıyorum Elazığ’da haftada iki gün Diyarbakır’dan paket yayınlar yapılırdı ve karlamalı izlenirdi. Evimiz sinema salonu gibi olur, yakın akrabalar ve komşular TV izlemek için gelirler, sıralı oturarak film izlerlerdi. Kardeşimle birlikte çay, meyve servis yapmaktan TV izleyemez ve “keşke artık yayınları kesseler” diye kendi aramızda konuşurduk. 

Yaşam aslında bir sınavdır. Verilen mücadele bir sınavdır. Sınav sözcüğü eğitimli birçok insan için bile kişiyi heyecanlandırmaya ve huzursuz etmeye yetebiliyor. Çünkü hayatımızda defalarca sınanıyoruz. Sınav denince okuma yazma başladıktan sonra ilköğretim, ortaöğretim, üniversite eğitim kurumlarına giriş ile başlar, işe girerken, iş alanında yükseltilme gibi bitmeyen heyecanlar ile devam eder. Öğretim kurumlarında belli zamanlarda ölçme değerlendirme adına sınavlar yapılır.

Yüz yüze eğitim veya uzaktan eğitimde yapılan sınavlar artık yaşamın bir parçası haline gelmiştir.  Kişiler yaşamın bir sınav olduğunu sonradan kabullenirler. Hayatımızdaki bu kadar yoğun ter alan sınavlar hafızalarda sınav psikolojisi olarak yer etti ve insanlarda farklı bir ruh hali oluşturdu.

Sınav strestir.  Stres kişiyi zorlayan olaylar ve durumlar karşısında yaşanılan bedensel, ruhsal yüklenme baskı durumudur.

Trafik magandası, trafik terörü yıllardır ülkemizin baş belası ve en büyük problemi olmaya devam ediyor. Tabii ki şehirler bu konuda mustaripler. Yerel TV haberlerinde yaşadığımız bu şehirde gün yok ki kaza haberi geçmesin. Artık şehir içi ana yollarda olan kazalar ölümlü ve araç hurdaya çıkacak kadar ciddi boyutta. Ne yazık ki trafik kurallarına can güvenliği bilinciyle değil, ceza yememek için korkudan uyanların sayıları az değildir.

Sokaklarımızın dar, araç sayısının fazla olması birçok kentin sorunudur.  Şehrin gelişme projesinin doğru yapıldığı illerde bu sorun ancak eski yerleşmiş mahallelerde yaşanmaktadır. Yeni yerleşim yerlerinde açılan geniş yollar trafiği rahatlatmaktadır. Örneğin; komşu bir şehrimizde 3 şerit gidiş, 3 şerit geliş, araç yolunun her iki yanında geniş kaldırım, yine her iki yanda araç parkı düşünülerek iki şerit cep yol, yine her iki yanda kaldırım ve konutlar bulunmaktadır. Hayran kalınmaz mı? Bu tür yollarda trafik sıkıntısız akıyor, yaya yolu geniş, arabaların parkı cep yolda, evler hem yoldan uzak hem de birbirlerinden uzaktadırlar.