Depremden sonra yaklaşık bir ay geçti. Deprem anını düşününce rüya gibi geçen saniyeler gözümün önünde canlanıyor. Ama saniye değil, sanki dakikalarca sürdü.  Çünkü korku dolu anlardı. Sallantı anında giriş katı olan bir sosyal alandaydım. Dış kapıya ancak 15-20 metre uzaklıkta iken yürüyemedik. Bulunduğum yerde çökmüş, gelen felakete teslim olmuştum. Öğrendim ki, anladım ki böyle şiddetli sarsıntıda önlem alacak bir ortam olamıyor. Adım atılamadı. Sanki kapalı alandaki insanların ayaklarının altındaki zemin, film simülasyonlarında olduğu gibi kayıyordu. Ortamdaki her şey dönüyordu. Avizeler düşecek gibiydi.

24 Ocak 2020 Sivrice merkezli depremin üzerinden 10 gün geçti. Her geçen gün depremin acı yönü, yıkımı, bıraktığı travma daha çok hissediliyor. Ta ki yaraların sarılması görününceye kadar devam edecek.  Depremi yaşayanalar bu travmayı nasıl atacaklar?  Evlerinde sıcacık çayını yudumlarken, sarsıntıdan sonra hayatını çadırlarda geçiren, yemek kuyruğuna giren, üzerine verilecek battaniyeyi bekleyen, yepyeni ilkel bir yaşama adaptasyon süreci yaşayan, canlarından çok sevdikleri evlatlarını olumsuz şartlardan nasıl koruyacaklarının telaşına düşenler? Ağırlaşan kış hava koşullarında dayanma gücü arayanlar? Soru ve sorunlar sıralamak ile bitmez.

24 Ocak 2020 saat 20.55 Elazığ ve köylerinde yaşayan bebekler hariç, herkes canlarının derdine düşmüşlerdi. Allah’ım o nasıl bir andı. Bitmeyen 40 saniye o kadar mı uzun hissedilir. O 40 saniye dakikalar gibi geldi.

Kıyamet denilen an böyle miydi?

Can bu kadar tatlı mıydı?

5 metre uzaktaki kapıya insan yetişemez mi?

Yürümek, ayakta durmak bu kadar zor muydu?

 Sanki bir fanus içerisinde simülasyon yaşamadık mı?

Yerler kayıyor, duvarlar kayıyor, tavan kayıyordu. Ya kaçış yolu arandı ya da benim gibi yere çöküp her ne olacaksa teslim olundu.

Bugün bir anne yüreğinin taşması ile köşe yazıma başlamak istedim. Annelere duygularının doruğa çıktığı an, ya da en çok üzüldüğü an, en çok sevindiği an sorulsa, eminim ki birçok anne çocukları ile ilgili hatıralarını anlatırlar.  Evet, bugün benim yine duygusal günüm.  Evlat sevgisi nedir? Analık nedir? Babalık nedir? Aile olmak nedir? Aynı evi paylaşmak nedir? Hasretlik nedir? diye bir sürü soru ve cevabı, insanın içini ısıtır ve anılarla burnunu sızlatır.

Bugün 20 Ocak. Her 20 Ocak tarihinde diz boyu kar, insanı titreten soğuk hava, özlemle beklediğim yavrumu kucaklamanın ilk anne olabilmemin heyecanıyla Karlsruhe – Almanya sokaklarında eşim ile birlikte hastane yolunu tuttuğumuz gece hafızamda belirir. O yıllarda şimdiki gibi çocuk doğmadan cinsiyeti bilinemezdi. Ultrason cihazı vardı, ancak cihaz şimdiki gibi çok gelişmiş değildi ve bebeğimizin cinsiyetini doğumdan önce öğrenememiştik. Kız ya da erkek olacağını bilmiyorduk, ama belli olan ismi CİHAN olacaktı. Hastaneye girdikten birkaç saat sonra göğsümün üzerine bırakılan evladımın kalp seslerini duyduğum, onun sıcaklığını hissettiğim an “mutluluk budur, rüya mı?”  diye heyecanlanmıştım.  Garip yerdeydim, eşim dışında yakınım yoktu, o yıllarda Türkiye ile iletişim çok zor olduğu ülkede hayatımıza ilk evladımız girmişti. Türkiye’den tek ayrılmışken, 3 kişi geri dönecektik.

Engelli kimdir? Engellilik insanlığın ortak sorunudur. Fiziksel veya zihinsel bir sorunu nedeniyle hareketleri, fonksiyonları, duyuları kısıtlanan ya da işlevlerini hiç yerine getiremeyen bireylerdir.

Çevremizde çeşitli engellilik hallerini görürüz. Çoğumuz yardımcı olmaya çalışırız. Bazen buruk bakarız, bazen empati yaparız, Engelli bireyin yerine koyarız kendimizi, bazen engelli bireyin ebeveyninin penceresinden bakarız. Velhasıl engellilik zor yaşam, zor süreçtir.

 Engellilik genetik olabildiği gibi,  doğum esnasındaki doktor hatasından kaynaklanabilir. Sağlam görünen insanlar sonradan geçirilen bir kaza ya da hastalık sonucu engelli birey olabilir. Nedeni ne olursa olsun bir insanın kendi engeli ile baş başa kalması veya başkasının yardımına mahkûm olması, şüphesiz yaşamın zor evreleridir.