Bir toplumda yardımlaşma ve dayanışmanın ne kadar önemli olduğunu biliyoruz ve yaşıyoruz. Toplum olarak yardımlaşmayı severiz. İyi bir başarı için çevre faktörlerini iyileştirmek zorundayız. El, beyin ve güç birliği toplumun daha güçlü olmasını sağlayan etmenlerin birkaçıdır. Bu yardımlaşma aile içerisinde başlar ve halkayı genişletir.  Çok duyarlı olduğumuz bu konuda farklı kuruluşlar toplu hizmetler yapmaktadırlar.

Öğretmenlik mesleğinin kutsal olduğunu çocukluğumuzdan beri bilir ve inanırız. Her şeyden önce meslekte hammadde çocuk veya gençtir. Birçok güzelliği içinde barındırmaktadır. İlköğretime yeni başlayan bir çocuğun başladığı günkü hali ile okuldan mezun olduğu zamanki özellikleri ne kadar çok değişmektedir.  Öğretmen işte bu değişikliğin mimarlarından birisidir.

Öğretmen eğitim ve öğretim yükünü sadece omuzlarında değil, yüreğinde de taşır. Fedakarlık isteyen bu meslek, ulvi bir meslektir. Cumhuriyet döneminden önce farklı isimlerle başlayan bu meslek Cumhuriyet’ten sonra gereken önemi görmüştü. Literatürlerde  Atatürk’ün  öğretmenlik mesleğine ve öğretmenlere  verdiği  değeri okuyoruz, biliyoruz. Bir anısını siz okuyucularımla paylaşmak istedim. Bir köy okulunu ziyaret ettiğinde derste olan bir genç öğretmenin sınıfına girer. Öğretmen yerini kendisine vermek ister. Bu durumda Atatürk: “Hayır yerinize oturunuz ve dersinize devam ediniz.

Sabır ve sakinlik insanlara değer katan özelliklerdir. Toplum olarak genelde aceleciyiz, sabrımızı zorlamadan ben sabırsızım diye övünürüz.  Alış verişlerde, bankalarda, hastane gibi bir çok yerde sıraya girmeyi pek sevmeyiz. Ya sırayı görünce vazgeçeriz aldıklarımızdan veya sıradakilerden “araba kötü yerde ceza yerim bana sıranızı verir misiniz?” ya “çocuğumu evde bıraktım acele dönmem lazım sıranızı bana veriri misiniz?” ya “mesaiye yetişeceğim, sıranızı bana verir misiniz?” ya da elimde satın alacağım iki parça ürün varken, sıramı almak için izin isteyen bayan gibi “sıranı bana ver elimde altı üstü 4 parça eşya parasını ödeyip gideceğim” gibi bazen de komik gerekçelerle sıra ihlali yapanlarımız çoktur. Aslında sıra ihlalinde mantıklı gerekçeler olsa tabi ki hoşgörü ile karşılanır. Ama bazen keyfi ya da mantıksız gerekçeler geldiği zaman insan sırasını vermek istemeyebilir.

Amerika’da kurallar bazen hayatı kolaylaştıran bazen de “artık bu kadarı da çok fazla” dedirtecek kadar abartılı. Trafik kuralını hız dışında ihlal edenlerin sayısı yok denecek kadar azdır. Bu nedenle de trafik keşmekeşliği yaşanmamaktadır. Araç kullanmak stres değildir. Herkes kurala uyduğu için kaza sayısı oldukça az ve trafik terörü diye bir şey yoktur.  Yol yapımı veya benzeri nedenlerle yolun tek şerit olduğu yerler vardır. Çok yavaş seyreden trafikte sürücüler sakin, birbirlerine karşı hoşgörülüler. Korna sesini duymak mümkün değil gibi. Bu hallerini izleyince, bizdeki sabırsız sürücüler hemen gözümün önüne geliyor. Acaba bizim işimiz çok, vakit mi yok ki 1 dakikalık kırmız ışığı dahi bekleyemiyoruz?

Türk Hava Yolları ile başlayan İstanbul- New York yolculuğumuz rötarlı başlamıştı ve farklı iki neden ileri sürülüyordu. Nedenlerden biri, New York uçacağımızla bağlantılı uçuş yapan ve Trabzon’dan gelen THY uçağının beklenmesi yüzünden geç kalınacağı anonsu idi. VIP odasındaki bilgilendirmede ise teknik bir arızadan dolayı rötarın meydan geldiği şeklinde idi. Yani çelişkili bilgilendirme söz konusu idi. Nedeni ne olursa olsun sonuçta uçağın 2 saat rötarlı kalkması, yolcuların programlarının alt üst olmasına yetti. Bazıları gece yarısına kadar son olan bağlantı uçaklarını kaçırmışlardı, bazıları kendilerini karşılamaya gelenleri New York soğuğunda bekletmenin sıkıntısını yaşamışlardı, biz ise günler önce Türkiye’deyken New York JFK Havaalanından kiraladığımız aracı ofisin gece yarısı kapanmasından dolayı aracı alamayacağımızın endişesini taşımaktaydık.