Şubat ayına girince vitrinlerin kırmızı ve pembe renk ile süslendiğini görüyoruz. Bu süsleme iç çamaşırı üzerindeki desenden paket şekillerine kadar birbirlerine benzerler. Renk kırmızı, şekil kalp ve sevgi sözcükleri. Adı ne? “Sevgililer Günü”. Özel günler arttıkça artıyor. Kişinin sevildiğini hissetmesi her insanın ihtiyacıdır.

Değişen bakanlar,  değişen sistemler, yeni bekleyişler, yeni umutlar, yeni hayaller birbirlerini kovalar. İşte bir kaç gün önce sık değişimine alıştığımız Milli Eğitim Bakanımız yine değişti. Son 10 yılda beş bakan değiştiren bir kurum oldu. Umarım gelen gideni aratmayacaktır.  Yıllardır az ile avunan, sadece haklarını isteyen, öğretmenlerin sesleri ne kadar duyulacak?

Bir kurumun üst düzeyde amiri olmak demek, o kurumun babası olmakla eşdeğerdir. Personelin mutluluğu, ihtiyaçlarının giderilmesi, iyi iletişim kurulabilmesi iş verimini artıracaktır. Pozitif enerji kurumun başarısında son derece etkilidir. Eğitim kurumu mekanik bir sistem değildir. Eğitimde psikoloji ve pedagojik yaklaşım temeldir. Hammaddesinin insan, daha önemlisi kritik yaşta olan gelişen çocuk ve gençler olduğuna göre, kurumun her haliyle yakından ilgilenilmesi gerekliliktir. Ülkemizde ne yapılıyor? hemen hemen bir çok kurumda her gelen amir yenilik adına bir önceki sistemi yok sayıp yeni bir sistem oturtmaya çalışıyor. MEB’ın bir önceki bakanı döneminde akşam yatıp sabah 4+4+4 sistemiyle uyandık. Öğretmenler panik, okul idaresi panik, öğrenci panik, veli panik.

Karnelerin verilmesiyle başlayan Şubat yarıyıl tatili başladı. Bazen bayram tatilleri 10 gün kadar uzun olduğu halde çocuklar ve veliler yarıyıl tatilinde duydukları heyecanı duymazlar. Hiç bitmeyecekmiş gibi düşünülen tatil  için aileler ve çocuklar koskoca 3 aylık yaz tatilinde yapmadıkları programları yaparlar. Adı üzerinde dinlenecekler ya!  Sinemaya gitmek isteyenler, arkadaşlarıyla baş başa vakit geçirmek isteyenler, kayak yapma heyacanı yaşayanlar, öğretim dönemi rahatlıkla oynayamadıkları ya da ailelerinden gizli oynadıkları play station ile daha çok vakit geçirmek isteyenler, bilgisayar başında daha fazla vakit geçirmek isteyenler…

Evlat sevgisi nedir? Hasretlik nedir? Analık nedir? Babalık nedir? Aile nedir? Sıcak yuva nedir? diye insanın içini ısıtan bir sürü soru ve duygusallıktan insanın burnunu sızlatan cevapları vardır.  Artık kendisi de bir baba. Ancak benim için  halen o çocuk. Bazen zaman tüneline daldığımda çocuklarım ile ilgili anılarımı şöyle tanımlarım. Çocuklarımın evde kaldıkları 20 yıl için sadece çok güzel ve etkisi altında kaldığım bir film izlemek kadar kısa süreç  diyorum.

Oğlum 10 yıl önce 20 yaşında Üniversiteden mezun olduğunun ertesi günü Amerika’ya dil öğrenmek için uçmuştu. O gün zaten onun yuvadan uçtuğunu kabullenmiştim. O ülkeye gidenlerin  bir çoğunun başarıyı yakaladıktan sonra geri gelmediklerini biliyordum. Gerçek de öyle oldu. Dil eğitimi için giden oğlum akademik  çalışmalarını orada yaptı. Eğitimi sırasında evlendi, bir üniversitede akademisyen olarak çalışmaya başladı, baba oldu. Zaman bazen o kadar çabuk geçiyor ki! Oysa bazen de takvim yaprakları sanki yerinde duruyordu. Gidişinin ilk yılı, tarihler ilerlemiyor gibiydi.

Televizyon hayatımıza geç girdi, ama hızlı girdi.  1970’li yıllarda Doğu ve Güney Doğu Anadolu Bölgelerinde TRT ilk yayına girdiğinde haftanın belirli günlerinde TRT’nin yayınları bir kaç saat izlenebilirdi.  Yayın hem kısa hem de çok kalitesizdi. Hatırlıyorum çatılarda kocaman antenler sürekli ayarlanır, yön değiştirilir, yine de yayın karlamalı olurdu. Her evde nerde televizyon olsun! Televizyonları olanların evleri minyatür sinema gibiydi. O dönemlerde yakınlarımız yayın olduğu akşamlar bize geldiklerinde, evimiz sinema salonu gibi sandalyeler art arda dizilirdi. İstiklal marşıyla açılan yayın heyecanla beklenirdi.