MESLEK YÜKSEK OKULLARININ MİSYONU

Türkiye’de ara insan gücü her zaman  ihtiyaç duyulan bir sektör olmuştur.  Yıllar önce bu açığı kapatanlar kısmen meslek lisesi mezunları idi. Asıl ara insan gücü, tekniker okullarından mezun olanlardı. Yıllar sonra üniversitelerin bünyesinde Meslek Yüksekokulları açıldı. Bölümlerin sayıları gün geçtikçe arttı. İlk kuruluş yıllarında örneğin; Fırat Üniversitesi  Muş, Bingöl, Tunceli, Kemaliye, Keban, Sivrice, Maden, Malazgirt’te hinterlandını genişleterek Meslek Yüksekokulları ve bazı fakültelerin açılması sağlanmıştı.

1992 yılında birkaç üniversite bünyesindeki Meslek Yüksek Okulları gibi Fırat Üniversitesi bünyesindeki Teknik Bilimler Meslek Yüksekokuluna, YÖK Dünya Bankası II. Endüstriyel Eğitim Projesi  çerçevesinde ciddi yatırımlar yapılmıştı. Yeni teknolojiler ile donatılmıştı. Meslek Yüksekokuluna öğretim elemanı alırken kıstas da farklıydı.  Şöyle ki; Fakültelere öğretim görevlisi alınırken, aranılan belgeler temin edilir ve şartları sağlayanlardan jüri tarafından uygun görülenler atanırdı. Oysa o yıllarda Meslek Yüksekokullarına yapılan atamaların bir kısmı benim de içlerinde olduğum zaman atamalar farklı yapılmıştı. Şartları sağlayanlar YÖK tarafından yapılan İngilizce yazılı ve sözlü sınavına alınarak başarı gösterenlerin atamaları hemen yapılıp 9 ay süre ile İngiltere veya Amerika’da alanlarında eğitim aldırılmıştı ve sonrasında görevlerinin başlarına gelmeleri sağlanmıştı.

Hocaların Türkiye’den mezun oldukları okullarından sonra 9 ay eğitim aldırıldıktan sonra işe başlamaları meslek yüksek okullarına verilen önemi anlatmaktaydı. İlerleyen yıllarda neredeyse her ilçeye bir yüksekokul açıldı. Bazı bölümler sıkça tercih edildi. Çünkü mezunlar istihdam edilebildi. Oysa bazı okullar tabela okulu oldu. Donanımsız açılan teknik bölümler teori dersler ile eğitimi devam ettirince, beceriden mahrum mezunlar vermeye başladı. Oysa ülkemizin elinde mesleği olan, ürettikleriyle yaşam kalitesini artıran, üretken, el becerisi ve kıvrak düşünen insanlara ihtiyacı var. Özellikle özel sektör  iş verimine bakarken, kim çalıştırır becerisi olmayan diplomalıyı!

Mesleki eğitimin önemi her nedense ülkemizde yeterince fark edilemedi.  Çocuklarımıza üniversite tercihi yaparken, biz anne babalar çocuğumuzun öncelikle 4 yıllık bir fakülte tercih etmesini  isteriz. Çocuğumuzun yeteneğini,  iş alanını bir an olsun düşünmeyiz. Fakülte bitince mesleği ne diye sorulduğunda örneğin; “mühendis” demek sanırım ağızdan dolu dolu çıkan bir mesleklere  örnektir.  Çocuğumuzun mesleğine örneğin “tekniker “derken ses cılız çıkıyor. Biliyoruz ki; bazı meslek gruplarında istihdam zorlaştı.  Buna rağmen adı mühendis ya. Elbette saygın meslek grubu, bazı alanlarda ihtiyaç halen çok fazla. Fakat bazı alanlarda sadece  mesleğin ünvanı oluyor, ama iş yok.  Gelişmiş ülkelerde mesleki eğitime verilen önem eğitim yuvasında başlayıp meslek hayatında devam etmektedir.  İşsiz bir mühendis olmaktansa iyi bir işi ve iyi bir maaşı olan tekniker olmak kabul  edilmeli mantığı nasıl ki gelişmiş ülkelerde itibar görüyorsa, bir gün de umarım ülkemizde benimsenecek ve gereken önem verilecektir.

Meslek Yüksekokullarının önemlerinin kazanılması öncelikle  mezun olanların kolayca istihdam edilebilmeleri ve iyi maaş almalarıyla rağbet bulur. Peki  böyle  özellikli bir eleman olabilmek için alt yapı gerekmez mi? Neler eksik? Meslek Yüksekokulları hakkında özellikle aile ve öğrencilerin meslekler ve gelecekleri hakkında bilinçlendirilmesi,  mesleklerinin sevdirilmesi, Meslek Yüksekokullarının  atelye  ve laboratuvarlarının donanımlı olması, eğitimcilerin mesleklerini  ciddiye almaları, öğrenci ve velilerin de  “nasıl olsa 2 yıllık sonuçta ne olacak ki” diyerek öğrencinin ders geçmesi için ulaşılabilecek kapıları çalma huylarından vaz geçmeleri gerekir.

Okulların yaygınlaştırılması elbette eğitim düzeyinin yükselmesi bakımından tartışılamaz.  Ancak bazen de eğitimsiz öğretimlilerin çokluğunu üzülerek görüyoruz. Oysa eğitim ve öğretimin bir bütün olduğu unutulmamalıdır.