İSTANBUL’UN DEĞİŞEN YÜZÜ

İstanbul, en kalabalık, sosyal ve kültürel açıdan en önemli, bunun yanında karma yapıya sahip bir şehir olma özelliğini korumaktadır. İstanbul kültürel bir mirastır. İstanbul büyüleyici bir şehirdir. İstanbul gece ve gündüz saatlerinde farklı elbiselere bürünen bir şehirdir. Güneşin batımıyla, güneşin doğuşu ile ayrı güzelleşen bir şehirdir. Günün her saatinde denizde izlenen yansıya doyum olmayan bir şehirdir. Gece uçaktan bakışta altın gibi ışıldayan bir şehir, boğaz köprülerinin iki yakayı birleştirmesi,  köprü ışıklandırmalarının denize yansısı ne kadar da güzel. Saatlerce sahilde oturunca doyum olmayan bir manzara ile ruhu ve bedeni dinlendiren manzarası insanı zaman tüneline götürmez mi?

İstanbul’a yılda birkaç defa giderim. Her gidişimde ayrı keyif alırım. Seviyorum bu şehri. Dokusu insanı etkiliyor. Seviyorum sahilini, seviyorum çay ve simidini, seviyorum balığını, seviyorum tarih kokan surlarını, seviyorum görünen Topkapı Sarayını… Sayılabilecek o kadar çok şey var ki… Her gidişimde zaman tünelinde gezinti yapıyorum. Çocukluğumda İstanbul’daki anılarımla başlayıp o güne kadar film şeridi gibi yaşanmışlıklar gözümün önünden geçer ve kıyaslama başlar.

Geçen hafta sonu İstanbul’daydım. Her zamanki gibi hafta sonu da olsa her yerde adeta insan seli akıyordu. Gezi olaylarından sonra Taksim’e gitmemiştim. Özellikle görmek istedim. Gittiğimde şok oldum. O alışageldiğimiz sıcak bir atmosferi olan Taksim’de bir şeyler eksikti, sanki Taksim çıplaktı. Trafiğe kapatılmış olması yürüyüş anlamında artı sayılabilir bir yapıydı ancak, boşluk sevimsizdi, ortamı daha sıcak hale getirebilecek peyzaj çalışmaları yoktu. Tamamen taş ortam. Soğuk görüntüsü bana eski Taksim’i özletti. Bir şeyler ya yarım kalmış ya da kalabalık ama boş izlenimi veriyordu.

İstiklal Caddesinde neler var diye yürürken çok kalabalık bir grubun oturduğunu gördük. O kadar büyük çaplı bir katılımdı ki İstiklal Caddesi oturanlara ev sahipliği yapıyordu. Yayaya açık olan yer tek sıra halinde insanların geliş ve gidişi idi. Yani sadece iki yayanın yapışık geçeceği kadar boşluk kalmıştı. Eylem Cumartesi annelerinin oturma eylemiydi, ama oturan erkek sayısının bayan sayısından fazla olduğu gözden kaçmıyordu. Bu haftanın 500. Hafta olduğu hoparlörlerden yankılanıyordu.

Birçok meslekte olduğu gibi biz de kendi mesleğimiz ile ilgili birimleri görmek isteriz. Zaten hatırlıyorum yıllar önce balayına gittiğimizde anlama uygun olmasa da eşim İstanbul’daki birçok üniversiteyi gezdirmişti. Şimdi tebessüm ederek anıyoruz.  Bu gidişimde de Bahçeşehir Üniversitesi’ne gittim. Beşiktaş’ta bulunan bu üniversiteyi dışarıdan gördüğümde “vay be adı varmış lise büyüklüğünde bir bina” diye düşünmüştüm. Oysa içine girdiğimde sahilde aldıkları birkaç binayı görünce fikrim değişti. Üniversiteye girince sahile kadar uzanan koridor tam panayır havasındaydı. Sağlı sollu masalar, üzerlerinde broşürler, çevresi dolu öğrenci. Ne diye yaklaştım öğrenci kulüpleri olduğunu gördüm. Kulüplere verilen önem ve ilgi hemen belliydi. Ticarethane gibi çalışan kafeteryalar, yemekhaneler tıklım tıklım. Öğrenci için bütün imkanlar düşünülmüş. Girişte güvenlikçilerin kimlik kontrolleri oldukça ciddi. Yaklaşık 3 saat sıkılmadan kafeteryada oturarak öğrencileri izledim. Bir an Fırat Üniversitesin’in kocaman kampüsü buna karşılık ders aralarında öğrencilerin dışarıda oturabilecekleri birkaç bank ve yer olmadığı için kaldırımlarda oturan öğrenciler gözümün önüne geldi. Apartman şeklinde olan üniversiteler öğrenciler için sosyal alanı oluşturmada çok ciddi çalışmışlar. Mümkün olsa da burada öğrenci olsam diye düşünmedim değil.

Her geçen gün daha kalabalıklaşan bu güzel kente dünyanın her tarafından gelen turistler hayranlıkla tarihi ve turistik yerleri hayranlıkla izliyorlar. Günün her saatinde canlı olan bu kent 3. İnci dizili köprüsünün bitirilmesini bekliyor. Manzarası, tarihi dokusu bir başka İstanbul’un, ama trafiği bir türlü çözülemeyen bir kent. Bu da bu kentte yaşayanlarının çilesi olarak devam ediyor.